W porównaniu z innymi owadami zapylajacymi, na przyklad pszczolami miodnymi, trzmiele sa bardzo wydajne. Przede wszystkim sa one szybkie (w ciagu minuty moga odwiedzic dwa razy wiecej kwiatów niz pszczoly). Z uwagi na swoja wielkosc trzmiele moga tez przenosic stosunkowo ciezkie ladunki, co umozliwia im odbywanie dlugich lotów w poszukiwaniu pozywienia. Dzieki swoim rozmiarom maja one tez mozliwosc lepszego kontaktu z precikami i slupkami kwiatów niz mniejsze owady.
Ponadto trzmiele maja stosunkowo male wymagania odnosnie do warunków, w których pracuja. Lepiej niz pszczoly radza sobie w szklarniach i tunelach, a takze innych pomieszczeniach zamknietych. Trzmiele wykazuja aktywnosc w stosunkowo niskich temperaturach (ok. 10°C) oraz przy slabym oswietleniu. Nawet silny wiatr i mzawka nie powstrzymuja ich przed wykonywaniem swojej pracy.
Kolejna istotna zaleta trzmieli jest brak systemu komunikacji. Pszczoly informuja sie wzajemnie (tzw. ‘taniec pszczól’) o istnieniu atrakcyjnego zródla pozywienia poza uprawa, która maja zapylac. Skutkiem tego moze byc masowe opuszczenie uprawy. Trzmiele nie rozwinely takiego systemu. Nawet jesli pojedyncze trzmiele znajda zródlo pozywienia w innym miejscu, nie poinformuja o tym swoich towarzyszy. Pozostale trzmiele beda wiec nadal pracowac w obrebie uprawy, w której sa potrzebne.
Inna cecha stanowiaca o przewadze trzmieli nad pszczolami jest to, ze owady te nie przywiazuja sie do jednego obszaru uprawy, co jest szczególnie istotne w uprawach sadowniczych. Trzmiele przelatuja na inne drzewa czesciej i chetniej niz pszczoly. Dzieki temu dochodzi do zapylania krzyzowego, czesto niezastapionego w przypadku upraw sadowniczych (zwlaszcza jesli do zapylenia niezbedny jest pylek innej odmiany, tzw. „zapylacza”).